my

Czy wierzysz w to, że w małżeństwie można się przyjaźnić?

Wiara. Ja wierzę! Paweł to najlepszy, najwierniejszy, najuczciwszy przyjaciel, jakiego kiedykolwiek miałam i mam:) Szacunek.Nasz związek od początku zbudowany jest na wielkim szacunku. Szanujemy się nawzajem, szanujemy swoje poglądy i opinie, nastroje i humory, zalety i słabości, potrzeby i oczekiwania.

Razem. Żyjemy razem, pracujemy razem, razem wychowujemy nasze dzieci, razem dbamy o nasz dom, wiele razem rozmawiamy. Rozmowa. Gadanie to absolutna podstawa. Każdego związku, niekoniecznie z facetem, gadam z dziećmi, przyjaciółmi, znajomymi, paniami w sklepie, nauczycielami itp. Moim zdaniem to nas różni od zwierząt, że potrafimy mówić ( nie chcę w tym momencie wzbudzać kontrowersji, bo wiem, że niektórzy wierzą, że zwierzęta rozmawiają, taka jest moja opinia). I jestem jak najbardziej za tym, żeby to wykorzystywać. Gdyby ludzie ze sobą szczerze gadali, być może nie byłoby wojen na świecie. U nas nie ma wojen, ani nawet jakichś durnych cichych dni.

Zaufanie. Ufam, że wszystko, co robi mój partner jest także najlepsze dla mnie, nie tylko dla niego. Kompromis. Kompromis polega na tym, że On szanuje moje potrzeby, a ja Jego i uwzględniamy to w naszych planach na przyszłość. Troska. Pamiętam, jak jako młody człowiek bardzo chciałam się usamodzielnić, odniezależnić i samodecydować. I wreszcie zamieszkałam sama, teoretycznie samodzielna, niezależna i wolna ( w teorii tylko, bo nadal utrzymywali mnie rodzice, a moim obowiązkiem były studia), i nagle wszystko straciło jakikolwiek sens. Bo nie miałam nikogo, kto by zapytał, czy może chcę się napić herbaty, albo zapytał, czy mi nie zimno, albo nakrył kocykiem, gdy zasnęłam zmęczona na kanapie. I wtedy uświadomiłam sobie, jak bardzo na ogół nie doceniamy takich małych, codziennych, zupełnie zwyczajnych rzeczy, które możemy mieć dzięki innym osobom. I dlatego dbam o to, by On miał tą herbatkę, poduszeczkę i kocyk, a on troszczy się o mnie.